Doing masculinity in narratives about reporting violent crime: young male victims talk about contacting and encountering the police.

Abstract

Het rapporteren van slachtofferschap van criminele feiten is niet altijd even evident. De beslissing om klacht neer te leggen is immers afhankelijk van de specifieke omstandigheden en kan het zijn dat wanneer een slachtoffer een bepaald feit niet als een delict beschouwt, er ook geen klacht zal volgen. Dit kan ook nauw samenhangen met bepaalde maatschappelijke gender rolpatronen: ‘slachtoffer zijn’ kan het ‘man zijn’ in gevaar brengen, omdat slachtofferschap gezien kan worden als het tegenovergestelde van mannelijkheid. In deze studie worden 10 jonge Zweedse mannen in een diepteinterview bevraagd over de redenen waarom ze een klacht bij de politie indienden. Alle respondenten waren tussen 17 en 21 jaar, en waren allen het slachtoffer geworden van geweld of afpersing door mannelijke daders van ongeveer hun leeftijd. Uit de resultaten blijkt dat het indienen van een klacht geen evidentie was. Argumenten om niet te melden waren redenen als ‘de daders zullen toch niet worden opgepakt’ en ‘het delict is niet ernstig genoeg’. Ook werd aangehaald dat ze een rechtszaak wilden vermijden, plannen hadden voor wraak of enig medelijden hadden met de daders. Toch werden de feiten gemeld, vooral vanuit de morele plicht die ze voelden om het te melden. Daarnaast kon uit hun verhalen worden afgeleid dat het hele gebeuren op een kalme, enigszins ironische wijze werd gebracht om een gevoel van controle en kalmte uit te drukken.