Het ‘probleemkind’ in de Belgische jeugdbescherming, een geschiedenis. Een geschiedenis van het ‘probleemkind’ in de Belgische jeugdbescherming (1912-2012).

Abstract

Dit artikel gaat na wat de belangrijkste evoluties geweest zijn in het 100-jarige bestaan van de jeugdbescherming. Voor de uitwerking van deze evoluties wordt een beroep gedaan op hedendaags historisch-criminologisch onderzoek en (macro-) sociologische en theoretischcriminologische literatuur. Eerst staan de auteurs stil bij het ‘probleemkind’ in de eerste helft van de twintigste eeuw. De kinderbescherming was duidelijk geïnspireerd door de bezorgdheid ten aanzien van ‘gevaarlijke’ individuen. De periode na WOII kan nog maar weinig vergeleken worden met de beginjaren van de kinderbescherming dankzij een meer sociaal-pedagogische oriëntatie. In 1965 culmineert dit in de notie van ‘het kind in gevaar’. Het oude sociaal verweer maakt plaats voor een meer humanistische visie waarin het optimisme ten aanzien van resocialisatie centraal blijft staan. In de jaren tachtig wordt afgestapt van het ‘kind in gevaar’ en wordt de ‘problematische opvoedingssituatie’ (POS) in het leven geroepen. In onze laatmoderne samenleving zien we een bezetenheid met de reductie van risico’s (de ‘risicomaatschappij’).