How Children with Parents Suffering from Mental Health Distress Search for ‘Normality’ and Avoid Stigma: To be or not to be… is not the question.

Abstract

Nederlands

Dit onderzoek, dat plaatsvond tussen 2002 en 2005, omvat een analyse van het onderzoeksmateriaal dat verzameld werd met behulp van diepte-interviews bij 20 kinderen tussen 8 en 22 jaar oud in Noorwegen. De samenstelling van de steekproef omvat een grote diversiteit aan jongeren op vlak van sociale klasse, levensomstandigheden, onderwijs en economische situatie. Elke respondent had één of twee ouders met geestelijke gezondheidsproblemen tijdens hun jeugd. De resultaten van het onderzoek tonen aan dat kinderen van ouders met geestelijke gezondheidsproblemen worstelen om zichzelf als ‘normaal’ en ‘gelijk’ te presenteren in hun peer groep. De studie toont aan hoe die kinderen angstvallig elk vorm van stigma vermijden in de wijze waarop ze zichzelf presenteren in hun alledaagse leven. Alle kinderen in deze studie zijn, ongeacht hun leeftijd of de specifieke geestelijke gezondheidsproblemen van hun ouders, actieve participanten en ‘impression managers’ in hun eigen leven. De auteurs vragen zich af of de actieve verantwoordelijkheid voor hun eigen welzijn en dat van hun familie geen al te zware last om dragen wordt en niet verplaatst dient te worden van de private sfeer van het kind naar de publieke arena zoals scholen en sociale diensten en diensten voor gezondheidszorg.

Engels

Using data from in-depth interviews with 20 children, this study finds that children with parents suffering from mental health distress struggle hard to present themselves as ‘normal’ and equal among their peer group. The study shows how they avoid stigma in their presentation of self in everyday life. All the children in this study, regardless of age or parents’ suffering, are active participants and impression managers in and of their own lives. The authors question whether their active responsibility for their own and their family’s well-being becomes too heavy a burden and should be moved from children’s private sphere into public arenas such as schools or social and healthcare services.