Integration and religiosity among the Turkish second generation in Europe: a comparative analysis across four capital cities.

Abstract

Op basis van cross-nationale surveys bij Turkse tweede generatie jongeren (18 – 35 jaar) worden hypothesen over secularisatie en religieuze vitaliteit bij Moslim minderheden in Europa onderzocht. Secularisatie voorspelt een inverse relatie tussen structurele integratie en religiositeit, zodat de Turkse tweede generatie minder religieus zou zijn met hogere onderwijsniveaus en meer heterogamie. De religieuze vitaliteit hypothese voorspelt dat het niveau van religiositeit behouden blijft bij de tweede generatie. Hierbij wordt de rol van religieuze socialisatie bij families en gemeenschappen met een immigratie achtergrond benadrukt. Deze hypothesen werden getest in 4 Europese steden: Amsterdam (n=237), Berlijn (n=253), Brussel (n=250) en Stockholm (n=185) door middel van Multi-groep confirmatorische factor analyse en Multi-groep structural equation modelling. Resultaten tonen aan dat religieuze socialisatie (als kind Koran lessen gekregen en een kind waarvan de ouders de moskee regelmatig bezochten) een sterke voorspeller is van religiositeit bij de tweede generatie. Dit bevestigd de religieuze vitaliteit hypothese. De secularisatie hypothese vindt alleen steun bij de tweede generatie in Berlijn, daar is de Islam echter het minst aanwezig.