Investigating the interplay between parenting dimensions and styles, and the association with adolescent outcomes.

Abstract

Onderzoek heeft aangetoond dat een strikt dimensionele of ouderlijke stijl benadering niet de volledige complexiteit van ouderschap weergeeft. Om deze complexiteit beter te begrijpen, combineerde de huidige studie deze twee benaderingen met behulp van een nieuwe statistische techniek, namelijk subspace K-means clustering. Vier doelstellingen werden aangepakt. Ten eerste trachtte de studie betekenisvolle groepen ouders te identificeren in longitudinale rapporten van adolescenten over opvoedingsgedrag. Ten tweede werd de dimensionale structuur van elke cluster geïnspecteerd om verschillen in opvoeding tussen en binnen clusters aan het licht te brengen. Ten derde werden de opvoedingsstijlen vergeleken op verschillende kenmerken van de adolescent. Ten vierde, om de impact van verandering in opvoedingsstijl in de tijd te onderzoeken, keken we naar het cluster lidmaatschap over de tijd. Longitudinale vragenlijstgegevens werden verzameld in drie jaarlijkse golven, met 1.116 adolescenten (gemiddelde leeftijd = 13,79 jaar) in golf 1. Gebaseerd op vijf opvoedingsdimensies (steun en proactief, bestraffend, psychologisch en harde controle), identificeerde subspace K-means clustering, geanalyseerd per golf afzonderlijk, twee clusters (autoritatief en autoritair ouderschap) waarin de opvoedingsdimensies verschillend met elkaar samenhingen. Autoritatief ouderschap leek gunstig te zijn voor de ontwikkeling van adolescenten (minder externaliserend probleemgedrag en een hoger zelfbeeld). Longitudinale gegevens lieten verschillende opvoedingsgroeptrajecten zien die differentiële relaties vertoonden met de uitkomsten van adolescenten. Verandering van de autoritatieve cluster naar het autoritaire cluster hing samen met een afname van het zelfconcept en een toename van externaliserend probleemgedrag, terwijl veranderingen van het autoritaire cluster naar het autoritatieve cluster samenhingen met een toename van het zelfconcept en een afname van externaliserend probleemgedrag.

Research has indicated that a strictly dimensional or parental style approach does not capture the full complexity of parenting. To better understand this complexity, the current study combined these two approaches using a novel statistical technique, i.e., subspace K-means clustering. Four objectives were addressed. First, the study tried to identify meaningful groups of parents in longitudinal adolescent reports on parenting behaviour. Second, the dimensional structure of every cluster was inspected to uncover differences in parenting between and within clusters. Third, the parenting styles were compared on several adolescent characteristics. Fourth, to examine the impact of change in parenting www.jeugdonderzoeksplatform.be 2 style over time, we looked at the cluster membership over time. Longitudinal questionnaire data were collected at three annual waves, with 1,116 adolescents (mean age = 13.79 years) at wave 1. Based on five parenting dimensions (support and proactive, punitive, psychological and harsh control), subspace K-means clustering, analysed per wave separately, identified two clusters (authoritative and authoritarian parenting) in which parenting dimensions were interrelated differently. Authoritative parenting seemed to be beneficial for adolescent development (less externalising problem behaviour and higher self-concept). Longitudinal data revealed several parenting group trajectories which showed differential relations with adolescent outcomes. Change in membership from the authoritative cluster to the authoritarian cluster was associated with a decrease in self-concept and an increase in externalising problem behaviour, whereas changes from the authoritarian cluster to the authoritative cluster were associated with an increase in self-concept and a decrease in externalising problem behaviour.