Pathways of Running Away Among Belgian Youth.

Abstract

Weggelopen bij tieners wordt al zo’n 40 jaar bestudeerd. Aangezien ‘weggelopen’ en ‘dakloze’ jongeren vaak in verwarring worden gebracht met elkaar, is er weinig bekend over wat een weggelopen adolescent eigenlijk definieert. Deze studie richt zich op drie doelstellingen in een onderzoeksdesign met een gemengde methode, gebaseerd op gegevens uit officiële bestanden en interviews: de beschrijvingen van vermiste tieners (bv. leeftijd, geslacht, duur en herhaling, plaats die de adolescent achtergelaten heeft, type beller die het kind meldt als vermist is, motivatie om de zaak af te sluiten) en het begrijpen van wegen naar en dynamiek van weglopen. Deze studies kunnen bijdragen aan preventie- en interventieprogramma’s door nieuwe perspectieven aan te bieden over hoe ervaringen met weglopen moeten worden begrepen in het licht van het adolescentieproces. Uit de resultaten blijkt dat de meeste weglopers tussen 14 en 16 jaar oud zijn, zoals ook terugkomt in voorgaande studies. Meestal duurt het weglopen niet langer dan één week, wat eveneens overeenkomt met voorgaande resultaten. De duur van het weglopen is korter voor jongere minderjarigen dan voor ouderen, wat leidt tot de hypothese dat oudere tieners meer overlevingscapaciteiten hebben. Hier wordt geen verschil in gevonden tussen jongens en meisjes. Zaken werden even vaak afgesloten door politie-interventies als dat het kind zelf besloot om terug te komen. Politie-interventie verkort echter wel de duur van het weglopen en verminderd de risico’s die ervaren worden tijdens het weglopen. Tenslotte blijkt herhaaldelijk weglopen frequent voor te komen. Dit suggereert de aanwezigheid van een chronisch probleem dat nooit echt opgelost wordt.

Runaway behaviors among teenagers have been studied for some 40 years. Still, because runaway and homeless youths have often been confounded, little is known about what really defines a runaway adolescent. This study targets three objectives in a mixed-method design relying on data from official files and interviews: the descriptions of teenagers reported as missing (e.g., age, sex, runaway duration and reiteration, place left behind, type of caller reporting the child as missing, motivation for closing the file) and the understanding of runaway pathways and dynamics. These studies can contribute to prevention and intervention programs by providing new perspectives on how runaway experiences should be understood in light of the adolescent process