Self-Control, Thrill Seeking, and Crime: Motivation Matters.

Abstract

De zelfcontroletheorie, zoals andere controletheorieën, gaat ervan uit dat het plezier dat voortkomt uit delinquentie even duidelijk en aantrekkelijk is voor iedereen. Deze studie onderzoekt criminaliteit als een proces binnen deze theorie, met erkenning voor de mogelijkheid dat de inherente sensaties van delinquentie niet even attractief zijn voor iedereen. De gelijke motivatie assumptie wordt getest, waarbij de overweging van individuele verschillen in spanningsbehoefte op de voorgrond wordt gebracht. Gebaseerd op onderzoek en theorievorming over het persoonlijkheidskenmerk spanningsbehoefte, is de hypothese dat spanningsbehoefte en zelfcontrole onafhankelijk invloed uitoefenen op delinquent gedrag, dus dat motivatie tot criminaliteit een rol speelt. Daarenboven wordt onderzocht of het effect van zelfcontrole contingent is op de niveaus van spanningsbehoefte, m.a.w. of het niveau van spanningsbehoefte de effecten van zelfcontrole modereert, deels omdat mensen met hoge spanningsbehoefte minder afkerig zijn tegenover risico. Deze hypothesen werden getest met data van de ‘Family and Community Health Study’, een steekproef van ongeveer 700 Afro-Amerikaanse jongeren en hun families. Een nieuwe methode om zelfcontrole te meten werd gecombineerd met bestaande maten van zelfcontrole en spanningsbehoefte. In overeenstemming met de hypothesen geven de resultaten aan dat zelfcontrole en spanningsbehoefte grotendeels onafhankelijke invloeden hebben op het stellen van misdrijven en dat het effect van zelfcontrole contingent is op de niveaus van spanningsbehoefte. Deze resultaten bieden verdere evidentie dat de gelijke motivatie assumptie van de zelfcontroletheorie niet houdbaar is, aangezien individuele verschillen in spanningsbehoefte invloed heeft op de kans op het stellen van misdrijven.