The making and unmaking of religious boundaries: comparing Turkish and Moroccan Muslim minorities in European cities

Abstract

Doelstelling: In het publieke debat over multiculturalisme in Europa worden de Islamitische waarden vaak afgebeeld als incompatibel met de Westerse rechten en vrijheden. Tegen die achtergrond hebben Moslimminderheden in Europa sterke en stabiele religieuze identiteiten ontwikkeld. Deze paper onderzoekt wanneer en hoe er zich in multiculturele steden en binnen etnische gemeenschappen sterke en stabiele religieuze identiteiten ontwikkelen. Vertrekkende van het referentiekader van religieuze grenzen brengen de auteurs vijf studies samen om een antwoord te vinden op hun onderzoeksvraag:

Studie 1: Phalet, K., Fleischmann, F., & Stojčić, S. (2012). Ways of ‘being Muslim’: Religious identities of second-generation Turks. In Crul, M., Schneider, J. & Lelie, F. (eds.), The European second generation compared: Does the integration context matter? Amsterdam: Amsterdam University Press.

Studie 2: Fleischmann, F., & Phalet, K. (2012). Integration and religiosity among the Turkish second generation in Europe: a comparative analysis across four capital cities. Ethnic and Racial Studies, 35(2), 320-341.

Studie 3: Maliepaard, M. & Lubbers, M. (2013). Parental religious transmission after migration: The case of Dutch Muslims. Journal of Ethnic and Migration Studies 39 (3): 425- 442.

Studie 4: Güngör, D., Fleischmann, F., & Phalet, K. (2011). Religious identification, beliefs, and practices among Turkish Belgian and Moroccan Belgian Muslims: Intergenerational continuity and acculturative change. Journal of Cross-Cultural Psychology, 42(8), 1356-1374.

Studie 5: Maliepaard, M. & Phalet, K. (2012). Social integration and religious identity expression among Dutch Muslims: The role of minority and majority group contact. Social Psychology Quarterly, 75 (2), 131-148.

Methode: In bovenstaande studies analyseert men telkens religieuze groepsgrenzen binnen multiculturele steden (Brussel, Antwerpen, Berlijn, Frankfurt, Rotterdam, Amsterdam en Stockholm) en etnische gemeenschappen in Europa. Studie 1 vergelijkt de verschillende configuraties van religieuze identiteiten en religieuze praktijken bij Turkse jongeren van de tweede generatie. Studie 2 richt zich op de mate waarin Turkse jongeren van de tweede generatie zich al dan niet identificeren met hun religieuze identiteit wanneer ze in contact komen met de publieke ruimte in de Westerse samenleving. Studie 3 onderzoekt de mate waarin religieuze identiteiten stabieler en sterker zijn binnen meer hechtere gemeenschappen. Studie 4 onderzoekt de mate waarin de mate van stabiliteit van de religieuze identiteit verklaard kan worden door de culturele gerichtheid op het land van oorsprong. Studie 5 onderzoekt de mate waarin religieuze identiteiten verband houden met sterke sociale relaties met personen binnen dezelfde etnische gemeenschap.

Resultaten / Conclusie: Bovenstaande 5 studies onderzoeken allen relevante elementen die een rol spelen in de ontwikkeling van religieuze identiteiten. De auteurs concluderen dat elk van deze studies vast stelt dat de sterkte van deze identiteitsontwikkeling sterk samenhangt met sociale ongelijkheid. De auteurs stellen dat religieuze identiteitsvorming bij Turkse jongeren van de tweede generatie in sterke mate gevormd wordt binnen en door de Westerse samenleving. Sociale ongelijkheid leidt naar een sterke gehechtheid met de etnische gemeenschap en een culturele gerichtheid op het land van oorsprong dewelke op hun beurt de grenzen van een religieuze identiteit sterker afbakenen.